Op een vrije vrijdag besloot ik weer eens naar het centrum van Groningen te fietsen. Het was een zonnige dag en een cadeautje na een regenachtige week.
Nu is het zo dat het centrum in een transitie zit van grote veranderingen, naast de gebruikelijke activiteiten die elke dag plaatsvinden. Dit betekent voor mij als fietser, wandelaar of automobilist (ik vervul ze soms allemaal 😉) dat ik regelmatig hindernissen aantref op mijn route. Je kunt denken aan:
- Vrachtwagens die het fietspad, weg of de stoep blokkeren vanwege het laden en lossen
- Werk in uitvoering (riolering of kabels vervangen)
- Bouwwerkzaamheden
- Bussen die door vrij nauwe straten moeten manoeuvreren
- Fietsen die lukkraak overal staan
- De gele steentjes project.
De irritatie werd steeds groter, zeker na de 5e blokkade, met het dringende verzoek, een andere richting uit te gaan. OMG, niet nog een keer!
Voordat ik dan op mijn bestemming was, had ik ondertussen 6 van die ‘blokkades’ onderweg gehad. En dat op 1 ochtend. Dan denk je; dit is toch niet leuk meer; waarom zou ik nu nog naar het centrum gaan? Wat een onrust en lawaai.
I know. Het is tijdelijk en het gaat er vast mooi uit zien, maar soms vraag ik mij af, waarom allemaal tegelijkertijd?! Nou ja, het is wat het is, want uiteindelijk draai ik bij en moet ik er ook wel om lachen.
Elk nadeel heeft zijn voordeel, want door deze ‘dwang’, om steeds weer een andere route te moeten nemen, leer ik de stad weer anders kennen; zie ik meer en verwonder mij dat ik dit niet eerder heb gezien. En besluit te genieten van de nieuwe routes, die mij verrijken.
Dit bracht mij in een filosofische stemming en tijdens mijn fietstocht ging ik voor de grap deze ochtend eens reflecteren op mijn huidige levensfase.
Wij creëren ons leven van binnenuit en omdat alles energie is, trek je aan wat je van binnen voelt.
Oké, wat zegt mij dit dan? Tja, wil ik het zien? Ja, kom maar op! Mijn waarneming is dat ik het even niet weet! Zoveel routes te gaan, maar welke is de mijne?
En dat het leven niet altijd gaat zoals ik dat denk te willen. Prima.
Als ik een bepaalde route fiets naar de stad en het blijkt dan ineens niet te kunnen, dan fiets ik wel een andere route naar mijn bestemming.
Er zijn vele wegen om op mijn bestemming te komen en zo voelt dat in mijn leven ook. Er is geen vaste route. Het leven vraagt mij om haar te vertrouwen, want zij heeft het beste met mij voor.
Het leven is voor mij een lemniscaat. Het is de constante verandering, die mij doet groeien en bloeien. Vooral als het even niet mee zit. Daar schuilt voor mij de grootste groei in. Inmiddels heb ik in mijn struggles ook de schoonheid ervaren. Het is aan jou en mij hoe wij hiermee omgaan. Dat is onze kracht, die wij hebben als mens.
Ondertussen blijf ik mij verwonderen over het leven en mijn eigen route.
10 oktober 2020
Reactie plaatsen
Reacties