Hoogsensitiviteit als excuus

De titel is prikkelend bedoeld. Wat betekent hoogsensitief zijn voor jou?

Laat ik het kort toelichten; je kunt je hoogsensitiviteit als excuus gebruiken en denken; ik ben zo, ik kan het niet veranderen, dus ik kan er niets aan doen. Ik ben nou eenmaal overgevoelig, snel prikkelbaar, te emotioneel en vaak moe. Maar als ik zeg dat je er wel iets aan kunt doen? Als je leert in je eigen krachtige centrum te staan, je hoogsensitieve aard te accepteren, kun je in principe overal en met iedereen zijn.

Dat begint met het bewust worden en respecteren van je eigen grenzen en behoeftes. Dat het jou niets kan schelen wat de ander ervan vindt. Jij hebt het nodig om al die prikkels in stilte te verwerken en dat betekent dat je wat vaker afzondert. Is dat raar? Is dat erg? Moet je je daar schuldig over voelen als jij vaker nee zegt?

Je kunt er echt mee leren omgaan, zodat je de bovengenoemde ‘vervelende’ aspecten van het ‘hoogsensitief’ zijn omzet naar kracht. Jij kiest hoe jij je wilt voelen. Dat is jouw verantwoordelijkheid. En dan is er geen excuus meer nodig. Jij hebt van niemand toestemming nodig. Alleen van jezelf. 

Hoe doe ik dat, vraag je je misschien af?

Wat is hoogsensitiviteit/hooggevoeligheid?

Er is al veel over geschreven en daarom weid ik er niet zoveel tekst aan.

Hierbij een korte samenvatting:

Hoogsensitief of hooggevoelig zijn betekent dat je hoog scoort op de gevoeligheidsschaal. Niet beter dan de ander, maar gevoeliger. Ze zijn voor alles gevoelig wat hun zintuigen kunnen opvangen. Ze hebben een heel fijn afgestemd ontvangstapparaat. Hierdoor kunnen zij signalen opvangen, die anderen niet registreren. Lastig, maar wel een mooie kwaliteit. De les is dat je leert hiermee om te gaan. (bron: hooggevoeligheid als kracht, Marian van den Beuken)

Ik en mijn (hoog)sensitiviteit

Eerst een korte terugblik op mijn leven en hoe ik heb leren omgaan met mijn minder leuke kanten van het (hoog)sensitief zijn. Nou, met vallen en opstaan. In het begin van mijn innerlijke reis lag ik veel in die bekende ‘valkuil’. Eerst had ik het helemaal niet door. Vroeger had niemand het erover. Ik moest het helemaal zelf uitvinden. Er zaten vele onzekerheden en angsten in mij die ik toen nog niet voldoende onder ogen was gekomen. Wist ik veel. Over hoogsensitiviteit sprak men vroeger niet. Jammer, want ik bleek wel onder die categorie te vallen. Alhoewel ik niet hou van het labelen van mensen, gaf het mij wel duidelijkheid.

Hoe uitte zich dat bij mij? Prikkels, emoties, onuitgesproken zaken kwamen bij mij binnen zonder filter, waardoor ik mij regelmatig moest afzonderen om al die gevoelens en emoties te kunnen verwerken of herkennen. Daarnaast legde ik als perfectionist de lat veel te hoog voor mijzelf, waardoor ik bijna nooit tevreden was.

Een andere valkuil is de rol van helper. Altijd een luisterend oor, begripvol en empathisch naar de ander toe. Ik voelde meer dan er gezegd werd, maar was mij dat toen niet bewust. Hierbij lette ik niet op mijn eigen behoeftes en grenzen. Dit resulteerde regelmatig in een zware vermoeidheid, darmklachten en/of spanningen in mijn nek-schouders.

De vele emoties kon ik niet thuisbrengen en kon het dus niet goed uiten. Waren de emoties wel allemaal van mij? Dat kwam toen niet bij mij op. Dat bewustzijn kwam later op mijn ontdekkingsreis naar mijzelf.

Vaak plofte ik eerst zo moe op mijn bank, alvorens ik iets anders kon doen. De relatie met mijzelf was dus ver te zoeken. Ik lag in scheiding. 28 jaar en net terug uit Hamburg, waar ik 6 jaar had gewoond met ontzettend veel plezier. Het was een hele omschakeling om mijn leven in Nederland weer op te bouwen. Zelfs mijn eigen taal moest ik mij weer eigen maken. Met mijn familie heb ik een goede band, maar ik merkte toch dat ik een nieuwe verbindingsbrug moest bouwen. Wie is die Mentha nu ze terug is uit Hamburg? Ken ik haar nog? Het was zeker niet makkelijk om weer in te burgeren, zeg maar. Ik moest mijzelf weer terugvinden. Want wie was ik eigenlijk? Wat waren mijn behoeftes? Waar lag mijn grens? Ik werd op mijzelf terug geworpen in een klein dorpje genaamd Maarssenbroek. Kun je het je voorstellen? Vanuit een miljoenen stad naar een dorpje waar ik nog niemand kende?

Zelfonderzoek

In Maarssenbroek begon de reis naar mijzelf pas echt. De grote ontdekkingsreis. Het was af en toe behoorlijk pittig. Gelukkig wist ik vooraf niet wat ik mij op de hals haalde ;-). Het ging mij soms niet snel genoeg. Mijn diepere weten ging sneller dan de ervaringen die ik nodig had. De ervaringen waren belangrijker. Weten en voelen zijn twee werelden die geïntegreerd mochten worden. Nou, succes!

Mijn denken en het willen begrijpen waren erg hardnekkig (lees: controle willen houden op....). Het had met mijn gebrek aan veiligheid in mijzelf te maken. Daar kwam ik later achter. Mijn denken was mijn houvast, want voelen was eng en overweldigend. Maar mijn innerlijke drang naar zelfontwikkeling was heel sterk, dus ik bleef mijzelf spiegelen en leerde onderweg heel veel van mijzelf via de ander. Ook hierin kon ik doorschieten hoor. Dat geef ik toe. Ik wilde het gewoon te goed doen. Ook een eigenschap voor ‘hoogsensitievelingen’. Gek werd ik er soms van. Waarom kon ik nou niet eens tevreden zijn met wat ik had behaald? Of mijzelf accepteren zoals ik was? Tja, ik wist het ergens wel; eerst volop ervaren en inzichten op doen, totdat 'de ballast' mij kon loslaten.

Gelukkig genoot ik ook van het leven hoor. Het kon allemaal naast elkaar bestaan. Ik ben gelukkig geboren met een zeer optimistisch en vrolijk karakter. En mijn zelfspot hielp mij er ook doorheen. Daarnaast zorgde ik best goed voor mijzelf. Regelmatig plande ik mijn zondagse Mentha's welzijn-momenten in. Me-time om lekker tot mijzelf te komen. De natuur was en is ook een belangrijke factor in mijn leven. 

De natuur wil niks en groeit en bloeit gewoon. Het bracht mij weer even tot mijzelf zonder moeten, om gewoon even te zijn. 

De relatie met de natuur ga ik in een aparte blog behandelen. 

Familieveld

Mijn onbewuste trauma’s waren er ook nog. Inmiddels ben ik er achter gekomen dat wij als mens niet als een onbeschreven blad worden geboren. In mijn jonge aardse lichaam had ik van alles al meegenomen bij de start van de conceptie. Ik deed mijn intrede in het familieveld. Het familieveld dat tot 13 generaties terug gaat. Wat is nog niet uitgesproken? Waren er geheimen? Hoe werd er omgegaan met emoties en kwetsbaarheid? Erfelijkheden? Verdriet? Teleurstellingen? Trauma’s? Je kunt het zo gek niet noemen of ik kwam het tegen toen ik op zelfontdekking ging. Wat lag er veel ruis voor mijn ware kern. Het werd echt een lospeuterproces.

Het onderscheidingsvermogen werd daardoor gelukkig steeds sterker en ik kreeg meer vertrouwen in mijn gevoel/intuïtie. Mijn basisveiligheid en zelfvertrouwen is stevig geworden, waardoor ik steeds meer in mijn centrum blijf, ongeacht waar en met wie ik ben. Dat is mij gelukt:

• door te blijven onderzoeken,
• door mijn nieuwsgierigheid naar het leven,
• door mijn grenzen op te zoeken,
• mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen,
• en steeds weer door te zetten
• met geduld en vertrouwen.

Gelukkig was ik gezegend met een stel hele fijne ouders. Helaas is mijn moeder twee jaar geleden overleden. Met mijn tweelingzus en broer heb ik een fijn contact en die onvoorwaardelijk van mij houden. Naast de vele bijzondere en mooie mensen, die op het juiste moment in mijn leven kwamen. 

De valkuil

Natuurlijk val ik af en toe in die bekende valkuil. Oeps, denk ik, daar ga ik weer. Maar als ik mij doodmoe voel of ik ervaar een gemoedstemming die ik niet thuis kan brengen of ik voel een onverwachte steek in mijn schouder, dan weet ik nu wat ik moet doen. En kies ervoor om weer terug te keren naar mijn eigen centrum.  

Bij mij had het vooral te maken met mijn mens-zijn en de relatie met de ander. Het niveau van mijn persoonlijkheid. In de kern ging ik wel mijn eigen weg. Mijn levenspad was niet een maatschappelijk verwacht pad. Dat kon mij echt niets schelen. Ik en trouwen? Nee, dat zie ik niet voor mij. Maar, ik zeg nooit nooit ;-). Die leuke man ben ik nog niet tegengekomen. Wie weet. Het leven zit vol verrassingen. Een kinderwens had ik niet en ik had nooit de behoefte een eigen huis te kopen. Al mijn geld ging op aan reizen (lees ervaringen). De carrière ladder was ook niet mijn ding. Dat waren niet mijn verlangens. 

Mens-Zijn

Nee, mijn verlangens lagen in het mens-zijn met al haar eigenaardigheden. Wie ben ik werkelijk? Waarom voel ik mij zo? Waarom blijf ik zo handelen? Wie spreekt er eigenlijk tot mij? Wat zijn mijn gedachten? Wat is mijn missie in dit leven? Ik wilde ervaren. In mijn zelfonderzoek bleken de antwoorden vaak in het ‘verleden’ te liggen. En dat het vooral dus een lospeuterproces was en nog steeds is. De belangrijkste vragen zijn: Wat voel ik? Wat heb ik nodig? Volg ik mijn hart of is het mijn hoofd? Waar word ik blij van? Naarmate het proces zich verder ont-wikkelde, werden deze vragen steeds minder prangend. Door zelfacceptatie en vertrouwen in het proces is het leven zoveel aangenamer geworden met meer vrede in mijzelf. Het gaat steeds meer vanzelf. 

Slachtoffer

Eerlijk is eerlijk, mijn  onzekerheden/angsten waren soms mijn ‘excuus’ iets niet te doen en ik voelde mij soms slachtoffer. Daar was ik mij eerst niet van bewust. Dat kwam later en door mijn groeiend bewustzijn kon ik kiezen.

Mijn slachtofferschap uitte zich in: Waarom ik? Waarom reageer ik zo gevoelig? Waarom heb ik zo vaak vage klachten? Waarom heb ik het gevoel dat ik niets kan veranderen? Waarom voel ik mij zo vaak moe en gespannen? Waarom is mijn lichaam tegen mij?

Het stellen van de waaromvragen hielpen mij niet. Iedere keer heb ik mijzelf weer die bekende schop onder de kont gegeven. Nu is het genoeg. Kom, neem je verantwoordelijkheid. Dus daar ging ik weer. Wat een reis. Intens, boeiend, lastig, diep, rijk en mooi. Is dat niet een mooie omschrijving van een mensenreis hierop aarde en dat dit voor ons, als mens, geldt? Gevoelig of niet gevoelig.

Uiteindelijk heb ik geleerd dat ik de regie over mijn leven heb. Ik bepaal hoe ik mij voel. Dat voelt heel krachtig. Ik creëer dus mijn eigen leven. In het hier en nu. En dat ik mijzelf het beste en het mooiste gun. 

Eigen verantwoordelijkheid

Het was best eng en groots toen ik voor het eerst realiseerde dat de verantwoordelijkheid over mijn leven volledig bij mij ligt. Dat moment herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Ik zat op de fiets, ergens in Maastricht, op weg naar huis. Ik was weer met mijzelf in dialoog. En ineens kreeg ik het antwoord op mijn innerlijk gesprek. Oh, zei ik tegen mijzelf: het gaat erom dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen; ik bepaal zelf hoe ik er mee omga; de keuzes liggen in mij. Dat was een eye-opener. Dat was tevens een belangrijk moment dat mijn perceptie van het leven begon te veranderen. Stap voor stap. Mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid hebben zich daardoor sterk ontwikkeld. Dit kan tevens een valkuil zijn. Dat realiseer ik mij terdege. Maar ik heb mijn onzekerheden en angsten kunnen ombuigen naar zelfvertrouwen en hierdoor is mijn innerlijke kracht sterk ontwikkelt. Dat heb ik zelf gedaan, omdat ik dat wilde.

Ik ben de wereld en niet van de wereld.

In mij is de rust steeds voelbaarder. De verhalen zijn losgelaten, de waarnemer in mij heeft haar rol opgeëist en dat is heel veel waard. Dit betekent niet dat emoties alleen maar waargenomen worden. Juist niet. Emoties zijn mijn navigators, waar ik naar luister en bereid ben te doorvoelen wat ze mij te vertellen hebben.  

Eenvoud

Gelukkig zijn de tijden veranderd en hoeft het allemaal niet meer zo lijdzaam en moeizaam te zijn. Door hele eenvoudige tips en oefeningen, kun je zelf aan de slag.  Die zware energie is geweest. Mijn ervaringen kan ik nu heel goed inzetten voor jou. Het leven is in de kern eenvoud. Wij mensen maken het veel te complex door allerlei verhalen en overtuigingen. Stel dat ze helemaal niet waar zijn?

Wat heb jij nodig?

Als jij klaar bent om de regie nu echt zelf te pakken, dan weet je mij te vinden.  

Warme groetjes,

Mentha , Natuur- en wandelcoaching

Lifecoach 

5 oktober 2020